Parque national Madidi - Pampas del Yacuma - Rurrenabaque (2-9 jan 2011)

Na een wilde nacht met goeie vertegenwoordiging vanuit België - twee prettig gestoorde Antwerpenaars Joris en Els, twee nog meer prettig gestoorde Leuvenaars Chris en Jef en ons twee Poperingnaars - het jaar goed te hebben afgesloten en nog beter ingezet, besloten we om met heel de Belgenbende na te genieten in de Jungle. Maar achttien uur op een bus in Bolivia, langs diepe ravijenen en slechte wegen blijkt achteraf toch niet de beste manier om te ontkateren. Onze achterste heeft het geweten en verdiende dan ook een dagje rust.





18 op een bus zonder slaap...

 Na wat te luieren en te kuieren in Rurrenabaque (of Rurre onder de locals) was het tijd voor een plons onder de lokale watervallen. Helaas, door de droogte van de voorbije weken was het onmogelijk om er te zwemmen, al het water werd gebruikt om het dorpje van water te voorzien. Er zat niets anders op dan onze stoute schoenen aan te trekken en een duikje in de rivier te wagen. Toen bleek dat alle alligators en waterslangen toch niet aanwezig waren kon het plezier niet op en vloog de modder letterlijk om onze oren!

We besloten om met heel de bende drie dagen het oerwoud in te trekken ( Parque National Madidi) en de laatste dag richting de Pampas (een soort lage jungle in moerasgebied) te trekken.
Na een boottochtje op de Benirivier en een tussenstop om wat versgeperst suikerrietsap te drinken, kwamen we aan op onze kampplaats. Prachtige omgeving en niet te veel luxe, meer moesten we niet hebben! Omdat we een visliefhebber in de groep hadden splitsten we ons in twee groepen. Onze pescador het water op en wij gingen met de rest opzoek naar beestjes. Dat de jungle prachtig en ongelooflijk boeiend is wisten we al, maar dat het er zo warm en vochtig kon zijn hebben we er toch wel bijgeleerd! Na een paar minuten was iedereen kletsnat en bleven we maar zweten, zelfs op plaatsen dat we niet eens wisten dat je daar kon zweten. En lekker dat muggen dat vinden!
Door de hitte lieten niet veel beestjes zich zien, morgen meer geluk!
´s Morgens stonden we op met de zon en pakten we onze rugzak om naar de volgende kampplaats, dieper in de jungle, te trekken. Het riviertje was dan ook een aangename verrassing na een tocht van drie uur met rugzak in die drukkende hitte doorheen het dichte oerwoud. De kampplaats bestond uit een paar shelters, ééntje met muskietennetten onder om te slapen, éentje boven een zelfgemaakte tafel en één met een geïmporviseerde keuken onder. Net een miniscoutskamp en we voelden ons dus onmiddellijk thuis! Deze keer hadden we meer succes: een zeldzame landschildpad, een familie grote rosse apen en vooral veel vogels! Het doet je toch beseffen hoe klein en nietig je als mens bent als je midden in het oerwoud stilletjes staat te luisteren naar de geluiden om je heen. Nooit is het stil, maar de geluiden die je hoort zijn geen lawaai! Zalig!
Na een overheerlijke avondmaaltijd deden we nog een avondwandeling door het donker en ontmoetten we de kleinere wezentjes van de jungle: kleine spinnen, grote spinnen, oorverdovende cicades, reuze cucarachas,... . Sommigen al meer geliefd dan de andere. De ene ook al gevaarlijker dan de andere, dus besloten de gidsen om de twee mierennesten rondom onze slaapplaats uit te roken. En gelukkig maar, want de volgende ochtend bleek hoe agressief die beestjes wel kunnen zijn, in Jef zijn hemd zaten er grote gaten uitgebeten door die mieren.
Een betere en aangenamere wekker kun je niet wensen in de jungle: het gebrul van een bende apen dichtbij het kamp. We splitsen ons vandaag weer op, omdat het makkelijker is om iets te zien met een kleine groep. Jef, Bart en ik gaan mee met den Chino (onze gids die enkel twee hoektanden had, net zoals Knabbel van Knabbel en Babbel en die iedereen graag Campeón noemt ). We besluiten om de anderen een goed te verrassen en transformeren onzelf tot echte bosmensen. Tot groot plezier van onze gids, gaan we bijna volledig uit de kleren en lopen we zo de rest van de tocht door de jungle.
Op de terugweg begint het te regenen en tegen dat we ons middagmaal op hebben, regent het echt oude wijven. Na een paar uurtjes wachten besluiten we om terug te keren naar het basiskamp en onze tocht te staken. Door de hevige regen zou het te gevaarlijk zijn om met onze rugzakken verder te trekken. Jammer, want we hadden het echt naar onze zin hier! Maarja, we zitten dan ook in het regenwoud hé, dus er is niets aan te doen. Een voordeel: van de duizenden bijen, wespen en vliegen hebben we geen last meer.

Suikerrietsap persen.

De Beni met op de achtergrond de dichte jungle.



De boom in!



Met moustache (ja tis een rosse) en een mee-eter op het voorhoofd.

Een vriendje in onze 'slaapkamer'.

Met minimale middelen een fantastisch maal prepareren.

Wat mieren 's nachts aanrichten als je je kleren niet goed weghangt in de jungle.



'Busmenschn'

Jesus, Chris, Chino en Anna

Na drie dagen en nachten is het tijd om voorgoed afscheid te nemen van Parque de Madidi en nemen we de boot terug naar Rurre. We nemen er ook afscheid van de Chino, Jesus en de beste kokinnen ooit! Onze nieuwe gids heet Negro (of den Zwarte; ja, iedereen krijgt hier een bijnaam) valt goed mee en blijkt al jaren ervaring te hebben. Na een rit van drie uur over slechte wegen komen we aan in Santa Rosa en nemen vandaar een bootje richting de Pampas. In een paar uur tijd zagen we grote alligators, Capibara´s met hun gezinnetje, veel prachtige vogels, apen en als kers op de taart roze rivierdolfijnen. We nemen even de tijd om een tocht te voet te doen door de Pampa, maar worden letterlijk opgegeten door de muggen. Onderweg vinden we wel een kleine, maar dode Anaconda en een veld vol klavertjes vier! Nadien nog vlug even het water ingedoken met het strenge verbod niet de plassen in het water omdat dat beestjes aantrekt die wel zouden durven 'binnenzwemmen' en niet te dicht van de kant te baden waar de alligators aan het zonnen waren...


Met de jeep door het oerwoud...




Onze eerste capibara, het grootste knaagdier ter wereld.



Hoatzin.

Op zoek naar anaconda's in de pampa.

Vinnige aapjes, bijna eentje in mijn nek gehad toen we wat te dicht bij 'zijn boom' naderen.

Zwemmen met roze dolfijnen is dol fijn.

Wuk?!

mmmmmm bananne jugo

Tzijn echte wel kiekefretters in Bolivia

De hypermoderne terminal van Rurre.

Iedereen zag de dieren die ze hoopten te zien en dus keerden we moe maar tevreden terug naar Rurrenabaque.
Een goeie afsluiter van een schitterende week met een nog betere bende!  Nadat de reunië in België gepland staat is het tijd om afscheid te nemen van de jungle en van El Campeónes!
(En gelukkig ook tijd om Bart zijn snor af te doen!)