La Paz - Camino de la Muerte - Huayna Potosi

La Paz-Camino del Muerte

Na een paar dagen rust op Isla del Sol trokken we verder naar het Zuiden, La Paz.
Op het eerste zicht niet de meest aangename stad die we al zagen: veel te veel mensen, veel te veel auto s en veel te veel uitlaatgassen! Niet echt een historisch centrum of een centraal plein te bespeuren, wat de stad nog wat minder aantrekkelijk maakt.
Maar rond La Paz valt er veel te beleven...
De meeste tortelduiven vieren hun verjaardag op een romantische manier, wij besloten de dodenweg te doen. Maar de vonken sprongen er ook vanaf hoor, al was het misschien op een andere manier...
Bart haalde zijn overtuigingsvermogen boven en haalde me over om "the most dangerous road in the world" af te dalen met de fiets. We kozen er voor om iets meer te betalen, maar er dan ook zeker van te zijn dat het agentschap waarmee we naar beneden koersten over voldoende ervaring beschikte. Uitgerust met knie-, elleboogbeschermers, een moterhelm en een goeie fiets waren we klaar om supersnel naar beneden te hotsen (eens wat anders als een MTB tochtje in de Vlaamse Ardennen). Je moest echt je best doen om niet uit de bocht te vliegen. Want als dat gebeurt, zul je het zeker niet meer navertellen, tenzij je veel geluk hebt en een val in een ravijn van meer dan 80m diep overleefd.


Onderweg heel wat kruisen langs de weg zien staan en onze gids vertelde ons, gelukkige achteraf, dat als er voor iedere verongelukte persoon op deze weg een kruisbeeld zou staan, dat dan over het volledige traject een vangrail uit kruisbeelden zou staan. Maar we hebben het gehaald en het was een super leuke ervaring!


Dat is em den fameuze camino



Achteraf tijd voor een bad...

Huayna Potosi (22-24 dec 2010)

En de adrenaline moet nog in ons bloed gezeten hebben, want de dag daarop besloten we om 1 van de hoogste bergen (een 6000er) rond La Paz te beklimmen. Beetje zot zijn doet geen zeer zeker? Vroeg in de morgen vertrokken we voor een helse busrit in een gammel busje richting het grote avontuur. Eenmaal aangekomen in basecamp mochten we ons materiaal uitproberen. De eerste namiddag trokken we naar een gletjser om wat te oefenen met onze stijgijzers en ijshouweel. We voelden ons net kleine kinderen die speelden in de sneeuw en op het ijs, met andere woorden, het was leuk! En ondertussen ook een goeie training om aan de hoogte te wennen. Na een koude, maar noodzakelijke en goeie nachtrust stapten we de tweede dag naar de volgende refuge: highcamp. Deze keer was het wel even puffen en blazen, want al het materiaal moesten we zelf dragen. En skibotten, stijgijzers, dikke kleren, helm en een ijshoweel lijken, gecombineerd met de lage zuurstofconcentratie, wel twee keer zo veel te wegen op 5000 m. Aangekomen op de hoogste refuge 5130m was het moeilijk om ons warm te houden (gelukkige was er cocathee). Van onze gids moesten ons rustig en kalm houden in de namiddag om alle energie te sparen voor de dag daarop. En jawel, zelfs voor tiktak in ons bed! Om 17u onder de veren om er al om 12u middernacht weer uit te moeten. Kwestie van je bioritme eens goed overhoop te halen!

Klaar voor de strijd...

...of toch wat twijfels?

Eerst wat spelen met de stijgijzers en ice-axes.

Daarachter ligt hij!

Na een licht ontbijt stonden we klaar voor de meest zware beklimming uit ons leven! Vijf uur lang stijgen aan een gestaag tempo met drie aan een touw, door de sneeuw, over gletsjers en onder een prachtige sterrenhemel bij volle maan (net een zilveren,zacht tapijt waarover we liepen): het was prachtig en onvergetelijk! Maar amai het was verdomme lastig! De dag ervoor hadden we nog zitten praten over wat onze zwaarste fysieke inspanning ooit was en niemand kon een antwoord geven. Wel nu hebben we een antwoord! Nog nooit zijn we zo diep gegaan, maar nog nooit was de voldoening achteraf zo groot! De zon zien opkomen op een topje van 6088m en vandaaruit La Paz zien ontwaken, het Titikakameer kunnen zien en gewoon zo ver je kan kijken beseffen dat je echt hoger staat dan al de rest rondom je, het maakt je echt wel sprakeloos!

De weg was lang en hard...

En daar sta je dan, hoger dan alles en iedereen om je heen, niet te beschrijven na een uitputtende klim van 5 uur in de barre kou.

De opkomende zon (waardoor het warmer wordt en de sneeuw begint te smelten) en de koude wind daarboven op de berg maakten het niet mogelijk om lang te blijven staan. Dus moest de afdaling worden ingezet. Nu pas konden we echt zien hoe groot de sneeuwvlaktes waren en hoe steil de Huana Potosi eigenlijk is! Na twee uur dalen en af en toe in een gletsjerspleetje terecht te komen, bereikten we terug de refuge en was een warme soep meer dan welkom. Daarna moesten we weer alle materiaal maar benenden dragen,om vervolgens het gammelle busje weer in te stappen en als een blok in slaap te vallen. In totaal stapten we tien uur aan een stuk en dat hebben we wel gevoeld op kerstavond. Terwijl jullie allemaal gezellig samen pakjes aan het openen waren en zich veel te dik aan het eten, vielen Bart en ik bijna in slaap met onze neus in de kerstsoep. Kerstavond was voor ons dus gewoon lekker iets gaan eten en vroeg onder de wol kruipen. Ons geschenk hadden we al gekregen: de top bereiken en een prachtig uitzicht hebben over de bergen... .