Parque national Madidi - Pampas del Yacuma - Rurrenabaque (2-9 jan 2011)

Na een wilde nacht met goeie vertegenwoordiging vanuit België - twee prettig gestoorde Antwerpenaars Joris en Els, twee nog meer prettig gestoorde Leuvenaars Chris en Jef en ons twee Poperingnaars - het jaar goed te hebben afgesloten en nog beter ingezet, besloten we om met heel de Belgenbende na te genieten in de Jungle. Maar achttien uur op een bus in Bolivia, langs diepe ravijenen en slechte wegen blijkt achteraf toch niet de beste manier om te ontkateren. Onze achterste heeft het geweten en verdiende dan ook een dagje rust.





18 op een bus zonder slaap...

 Na wat te luieren en te kuieren in Rurrenabaque (of Rurre onder de locals) was het tijd voor een plons onder de lokale watervallen. Helaas, door de droogte van de voorbije weken was het onmogelijk om er te zwemmen, al het water werd gebruikt om het dorpje van water te voorzien. Er zat niets anders op dan onze stoute schoenen aan te trekken en een duikje in de rivier te wagen. Toen bleek dat alle alligators en waterslangen toch niet aanwezig waren kon het plezier niet op en vloog de modder letterlijk om onze oren!

We besloten om met heel de bende drie dagen het oerwoud in te trekken ( Parque National Madidi) en de laatste dag richting de Pampas (een soort lage jungle in moerasgebied) te trekken.
Na een boottochtje op de Benirivier en een tussenstop om wat versgeperst suikerrietsap te drinken, kwamen we aan op onze kampplaats. Prachtige omgeving en niet te veel luxe, meer moesten we niet hebben! Omdat we een visliefhebber in de groep hadden splitsten we ons in twee groepen. Onze pescador het water op en wij gingen met de rest opzoek naar beestjes. Dat de jungle prachtig en ongelooflijk boeiend is wisten we al, maar dat het er zo warm en vochtig kon zijn hebben we er toch wel bijgeleerd! Na een paar minuten was iedereen kletsnat en bleven we maar zweten, zelfs op plaatsen dat we niet eens wisten dat je daar kon zweten. En lekker dat muggen dat vinden!
Door de hitte lieten niet veel beestjes zich zien, morgen meer geluk!
´s Morgens stonden we op met de zon en pakten we onze rugzak om naar de volgende kampplaats, dieper in de jungle, te trekken. Het riviertje was dan ook een aangename verrassing na een tocht van drie uur met rugzak in die drukkende hitte doorheen het dichte oerwoud. De kampplaats bestond uit een paar shelters, ééntje met muskietennetten onder om te slapen, éentje boven een zelfgemaakte tafel en één met een geïmporviseerde keuken onder. Net een miniscoutskamp en we voelden ons dus onmiddellijk thuis! Deze keer hadden we meer succes: een zeldzame landschildpad, een familie grote rosse apen en vooral veel vogels! Het doet je toch beseffen hoe klein en nietig je als mens bent als je midden in het oerwoud stilletjes staat te luisteren naar de geluiden om je heen. Nooit is het stil, maar de geluiden die je hoort zijn geen lawaai! Zalig!
Na een overheerlijke avondmaaltijd deden we nog een avondwandeling door het donker en ontmoetten we de kleinere wezentjes van de jungle: kleine spinnen, grote spinnen, oorverdovende cicades, reuze cucarachas,... . Sommigen al meer geliefd dan de andere. De ene ook al gevaarlijker dan de andere, dus besloten de gidsen om de twee mierennesten rondom onze slaapplaats uit te roken. En gelukkig maar, want de volgende ochtend bleek hoe agressief die beestjes wel kunnen zijn, in Jef zijn hemd zaten er grote gaten uitgebeten door die mieren.
Een betere en aangenamere wekker kun je niet wensen in de jungle: het gebrul van een bende apen dichtbij het kamp. We splitsen ons vandaag weer op, omdat het makkelijker is om iets te zien met een kleine groep. Jef, Bart en ik gaan mee met den Chino (onze gids die enkel twee hoektanden had, net zoals Knabbel van Knabbel en Babbel en die iedereen graag Campeón noemt ). We besluiten om de anderen een goed te verrassen en transformeren onzelf tot echte bosmensen. Tot groot plezier van onze gids, gaan we bijna volledig uit de kleren en lopen we zo de rest van de tocht door de jungle.
Op de terugweg begint het te regenen en tegen dat we ons middagmaal op hebben, regent het echt oude wijven. Na een paar uurtjes wachten besluiten we om terug te keren naar het basiskamp en onze tocht te staken. Door de hevige regen zou het te gevaarlijk zijn om met onze rugzakken verder te trekken. Jammer, want we hadden het echt naar onze zin hier! Maarja, we zitten dan ook in het regenwoud hé, dus er is niets aan te doen. Een voordeel: van de duizenden bijen, wespen en vliegen hebben we geen last meer.

Suikerrietsap persen.

De Beni met op de achtergrond de dichte jungle.



De boom in!



Met moustache (ja tis een rosse) en een mee-eter op het voorhoofd.

Een vriendje in onze 'slaapkamer'.

Met minimale middelen een fantastisch maal prepareren.

Wat mieren 's nachts aanrichten als je je kleren niet goed weghangt in de jungle.



'Busmenschn'

Jesus, Chris, Chino en Anna

Na drie dagen en nachten is het tijd om voorgoed afscheid te nemen van Parque de Madidi en nemen we de boot terug naar Rurre. We nemen er ook afscheid van de Chino, Jesus en de beste kokinnen ooit! Onze nieuwe gids heet Negro (of den Zwarte; ja, iedereen krijgt hier een bijnaam) valt goed mee en blijkt al jaren ervaring te hebben. Na een rit van drie uur over slechte wegen komen we aan in Santa Rosa en nemen vandaar een bootje richting de Pampas. In een paar uur tijd zagen we grote alligators, Capibara´s met hun gezinnetje, veel prachtige vogels, apen en als kers op de taart roze rivierdolfijnen. We nemen even de tijd om een tocht te voet te doen door de Pampa, maar worden letterlijk opgegeten door de muggen. Onderweg vinden we wel een kleine, maar dode Anaconda en een veld vol klavertjes vier! Nadien nog vlug even het water ingedoken met het strenge verbod niet de plassen in het water omdat dat beestjes aantrekt die wel zouden durven 'binnenzwemmen' en niet te dicht van de kant te baden waar de alligators aan het zonnen waren...


Met de jeep door het oerwoud...




Onze eerste capibara, het grootste knaagdier ter wereld.



Hoatzin.

Op zoek naar anaconda's in de pampa.

Vinnige aapjes, bijna eentje in mijn nek gehad toen we wat te dicht bij 'zijn boom' naderen.

Zwemmen met roze dolfijnen is dol fijn.

Wuk?!

mmmmmm bananne jugo

Tzijn echte wel kiekefretters in Bolivia

De hypermoderne terminal van Rurre.

Iedereen zag de dieren die ze hoopten te zien en dus keerden we moe maar tevreden terug naar Rurrenabaque.
Een goeie afsluiter van een schitterende week met een nog betere bende!  Nadat de reunië in België gepland staat is het tijd om afscheid te nemen van de jungle en van El Campeónes!
(En gelukkig ook tijd om Bart zijn snor af te doen!)

Straatrellen y huellas de dinosaurios: espectaculo Boliviano (26-31 dec)

Het probleem van de dagen tussen kerst en nieuw op te vullen, je kent ze wel. En in het buitenland op reis is dat nog net iets moeilijker. Je wil graag goed feesten met vrienden op nieuwjaar, liefst in iet of wat een deftige stad (in Bolivia lopen ze er niet dik mee) en je wil toch nog iets gedaan hebben voor nieuw. Een vlucht of busreis naar het noorden naar de Jungle bleek niet mogelijk te zijn door het slechte weer (wegen bestaan uit aarde en het vliegveld is een opgewaardeerde weide). Bovendien kondigde president Evo Morales, den Evo, zijn fameuze decreet 748 af waardoor de prijzen van de gazolina van de ene op de andere dag verdubbelden. Gevolg was dat alle buslijnen (het enige transportmiddel in Bolivia) een staking afkondigden en het zag ernaar uit dat een groot deel van de armere bevolking een grootscheepse staking zou opstarten... Slechte voortekens dus.

Uiteindelijk besloten om op 2e kerst nog snel de bus naar het zuiden van La Paz, naar Cochabamba te nemen om vandaaruit het parque nacional Torotoro in te trekken en wat op krachten te komen na de Huayna Potosi en om daarna den 30e terug te keren richting La Paz voor oudejaar.

Cochabamba is naar onze mening de 2e mooiste stad van Bolivia, na Sucre. Het is een stad in het midden van Bolivia waar zowel stedelingen als campesinos van de Alti Plano samenstromen om er zaken te doen of er proberen een beter leven op te bouwen, een stad vol witte koloniale gebouwen en een prachtige plaza die je doet denken aan sommige Spaanse dorpen. Cochabamba is ook het kruidvat van Bolivia (samen met El Alto tegen La Paz), hier begonnen de meeste revoluties, hier slaan campesinos, studenten en stedelingen de handen in elkaar tegen de regering als hen iets niets zint... En net op dat moment werd decreet 748 van kracht... Meteen alle busterminals dicht, tankstations dicht en taxis dubbele prijs... en het zou nog erger worden.
Besloten, na wat wikken en veel bolivanos tellen om een jeep te huren voor 2 dagen zodat we dan maar op eigen houtje naar Torotoro te rijden. Eerst nog snel onze was gedaan in Cochabamba, wat mij 2 truien minder opleverde en heel wat zwarte vlekken op de andere kledij (en dat zonder ons iets te vertellen gdv! Heel wat zaken gekrompen en blijkbaar zat een plastic zwarte zak in de droogkast en was die een beetje gesmolten op onze was...)

Het bekendste beeld van Cochabamba. Net al de Jezus van Rio maar de dan iets hoger, namelijk 33 m en een beetje want Jezus werd, naar horen zeggen, 33 jaar en een beetje.

Ons groene jeepje, El Hulk genaamd (een echte 4x4, geen janette jeep dus), voerde ons langs een schitterende maar heel vage weg (hals overkop vertrokken zonder kaart met enkel een drietal richtingaanwijzingen op een vuil blaadje) waarvan 35 km asfalt en 100 km steen, aarde, water en modder... El Hulk kon het met gemak aan.
Aangekomen in Torotoro in een klein, klein dorpje, ingecheckt bij onze mama Lili in Las hermanas en meteen vertrokken om achtereenvolgens de Carreras pampa (Dino sporen, impressionant), Caverna de Umajalanta (grotten waar we wat aan speleologie en cultuur deden) en de Ciudad de Itas (natuurlijk gevormde grotten, met grotschilderingen, en labyrinten bovenop de Altiplano). Onderweg naar Ciudad de Itas onze kerstdaad gesteld en een boerin uit de nood geholpen. Een van haar schapen kon niet meer lopen en zou noodgedwongen moeten afgemaakt worden, wij het schaap in El Hulk gesleurd en het een goeie 10 km verderop en 500 m hoger op haar boerderijtje gedropt. Een dankjewel kregen we evenwel niet, de campesinos van de altiplano zijn heel gesloten en hebben het niet echt op met toeristen. Het komt er in de eerste plaats op aan om te overleven, tijd voor toeristen of plezier is er bitter weinig...
De volgende ochtend (geen electriciteit, maar dat is normaal in Bolivia) ontbijt van mama Lili en daarna via een rivierbedding tot bij rotsschilderingen geklommen om verder naar de schitterende grotten van Chiflonqaqa te trekken (binnenklimmen via een touw en smalle doorgang, op vervolgens een onderaardse stroming in het pikdonker te moeten oversteken op blote voeten en te eindigen in een grot vol tieten en mieten), daarna af te dalen in de cañon del Torotoro en onder de watervallen te staan en vervolgens uit de cañon te klimmen tot aan een mirador en de te eindigen met een schitterende wandeling langs versteende bruggen en dinosporen in een kleurrijk berglandschap...

In de vooravond terug vertrokken met El Hulk en onderweg Leonce, een lokale boer, meegenomen. Zijn zus, die ons deed stoppen vertelde ons dat we niet veel last zouden hebben van Leonce, dat het geen pratelaar was. En inderdaad Leonce zat de volledige terugweg stil te kauwen op zijn cocabladeren en te genieten van zijn inca-cola tot hij plots de gevleugelde woorden "debo urinar (ik moet plassen)" uitsprak.

Hier is hij dan onze jeep genaamd Hulk. Het hosteske kreeg ik er gratis bij...

Versteende voetsporen van een vleeseter.

Annebelosaurus

Caverna de Umajalanta

Ook uitzonderlijk vervoer van dieren was iets voor Hulk.

Bovenop de Boliviaanse Alti Plano

Ciudad de Itas

Het dorpje Torotoro met het stadhuis en onze hostal.

De Torotoro

Caverna de Chiflonqaqa

El Vergel. Stierekoud...

Cañon de Torotoro

Die vijver achter onze kleine vriend is 1 van de voetsporen van zijn grotere soortgenoten.

Sporen van een kudde dino's.

Niets was teveel voor Hulk.

's Avonds bij het binnenrijden van Cochabamba kon je letterlijk de verhitte gemoederen voelen, de volgende dag zou er hard betoogd worden...

De verhoogde gasprijs zorgde voor groot ongenoegen bij de bevolking en vooral dan bij het armere deel: zij vreesden in de klappen te delen en dachten dat het niet meer haalbaar zou zijn om nog deftig te kunnen (over)leven. De het gewone volk, de lokale zelfstandigen en de campensinos grepen daarom terug naar het enige recht (en macht) dat ze hadden: stakingen en blokkades. We ondervonden aan den lijve de woede van het volk en moesten 's morgens de centrale markt ontvluchten omdat de politie chargeerde en met traangas schoot toen de menigte een brand stookte voor het stadshuis in Cochabamba en samentroepte. Hier en daar viel een rake klap. Uiteindelijk vonden we er niets beter op om een internetcafe binnen te vluchten (onze hostal (op geen 100 m van de plaza central) was totaal onbereikbaar door de rellen), waar we drie uur opgesloten zaten tot we plots naar buiten moesten door een traangasgranaat. Dan maar een restaurantje binnen gelopen en ook daar 2 uur vastgezeten. Uiteindelijk onze stoute schoenen aangetrokken en aan de oproerpolitie gevraagd hoe we onze hostal konden bereiken. We konden via de andere kant van de straat,  via het betogende volk, wel binnenraken. Dan maar gaan praten met de betogers en gevraagd of ze wilden wachten met stenen, flessen en stukken hout te gooien tot we onze hostal bereikt hadden. Uiteindelijk is dat ook gelukt en geen 10 sec nadat we het ijzeren hek achter ons dichttrokken chargeerden zowel de politie als de betogers door onze straat... Het zou tot 20u savonds duren vooraleer alles kalmeerde...

Stadhuis van Cochabamba in de fik en oprukkende politie.

Berscherming tegen traangas.



T zag er eventjes niet zo goed uit...

 Na 2 dagen proberen zijn wij uiteindelijk den 31e in de late vooravond met een bus vanuit Cochabamba in La Paz aangekomen om dan toch nog op een defitige manier nieuwjaar te vieren!

Hoe is het verder afgelopen? Op nieuwjaarsnacht kondigde den Evo aan dat zijn decreet terug ingetrokken zou worden bij wijze van  nieuwjaarscadeau maar vooral omwille van de hevig protesten in Cochabamba en over het ganse land. Toch zijn de brood- en suikerprijzen, het vervoer en de toeristische attracties blijvend gestegen in 2011.