Cusco en de Valle Sagrado

CUSCO
Cusco geeft ons bij de eerste aanblik een zeer postieve, weliswaar een Europese indruk. Het is een zeer toeristische stad, maar mede daardoor is het ook een van de properste en gezelligste steden dat we al zagen in Zuid-Amerika!
Ideaal dus om wat praktische zaken te regelen. Bart laat zich verwennen bij de kapper, onze schoenen worden door schoenmaker voor onze ogen hersteld en we doen wat kestinkopen voor die arme koude zieltjes in het België.

Cusco staat ook bekend als de eerste Quechua-hoofstad in Incaland (Misschien een korte verduidelijking: Wij toeristen en Westerlingen gebruiken verkeerdelijk het woord Inca. DE Inca´s bestonden of bestaan niet, het zijn Quechua´s (zoals die rugzakken en kousen van den Decathlon) en de leider van de Quechua´s dat was een Inca (zoals wij een koning een koning of een keizer een keizer noemen)).
Jammergenoeg hadden de Spanjaarden er veel plezier in om de prachtige bouwerken van de Inca's kort en klein te slaan en is er daardoor veel van de cultuur verdwenen. Maar gelukkig zijn er toch nog een paar schatten bewaard gebleven en hebben de Peruanen de nodige interesse om deze te bewaren en te restaureren.

De Incatrail kun je jammer genoeg niet op je eentje doen, dus is het belangrijk een goed en goedkoop (want sommigen durven echt met woekerprijzen domme toeristen te overtuigen, vergelijk 250 dollar die Annebel betaalde met de 500 dollar die veel toeristen op voorhand betaalden) agentschap te vinden. Eenmaal geboekt moeten we nog drie dagen wachten vooraleer we aan de trek kunnen beginnen. Tijd genoeg dus om de andere mooie ruïnes in de omgeving te bezoeken.

Plaza de Armas by night, Cusco.

Annebels rugzak laten herstellen nadat de muizen er gretig aan hadden zitten knabbelen.

De mama bellen op haar verjaardag.

San Blas, Cusco

Hoe maak ik cocaïne?

Dikke kaken van de coca-bladeren, wij liepen er ook zo bij op de Inca-trial.

VALLE SAGRADO ofte de heilige vallei ofte de Milky Way op aarde


Onze eerste stop is Ollantaytambo, nadat we weer eens in 'de zak' werden gezet door die Peruaantjes (wat zijn ze toch goed in het toevallig de verkeerde prijs te vragen...) komen we aan in een klein prachtig dorpje met traditionle klederdracht en mensen met echt indiaanse trekken in het gezicht. En ook de ruïnes zijn meer dan de moeite!
Wat waren die Inca's toch zot... Jaren deden ze erover om tempels de bouwen voor hun goden en alles klopt perfect! De eerste zonnestralen op 21 juni (ook het begin van hun zomer) vallen precies door het raampje van de zonnetempel, de volledige ruïne heeft de perfecte vorm van een lama en als je naar de berg recht tegenover de ruïnes kijkt zie je een volledig uitgehouwen inca gezicht in een immense rots.
Ook van de manier van bouwen kunnen de huidige inginieurs nog iets leren (of toch deze hier in Peru). Voledige muren uit massieve rotsblokken (tot 80 ton) perfect op elkaar passend, zelfs gepolierd met zand, water en steen en de ene voorzien van een bult en de ander van een kuiljte (de zogenaamde mannelijke en vrouwelijke rotsen...), waren bestand tegen zware aardbevingen. De ´tempels´van de katholieke Spaanse conquistadores overleefden de meeste aarbeveingen niet, deze van de Inca´s en pre-Inca´s,  die toch veel ouder zijn, deden dat wel. Dat is dan ook de reden waarom de huizen in Ollataytambo nog steeds voor de helft bestaan uit Inca bouwwerk.

Tijdens de terugweg besluiten we om nog even te stoppen bij las Sallineras de Marras, of de zoutmijnen. Echt raar om te zien hoe er midden in de bergen plots honderden zoutterrassen tevoorschijn komen en zeer interessant om te zien hoe de mensen er nog steeds op een primitieve manier zout uit de berg halen. Het was dan ook echt een stopje waard!

De volgende dag was Pisac aan de beurt. Aangezien we toch al gewoon zijn aan het stappen en het ook een goeie training zou zijn voor de Inca trail besloten we om te voet naar boven te gaan en geen dure toeristentaxi te betalen. En weer namen we de beste beslissing. Onderweg geen toerist te zien, enkel een lokale jongen van 16 op weg naar huis met een zak aardappelen op de rug. Een betere en goedkopere gids kun je je niet wensen! Hij vergezelde ons de hele tijd en gaf ons bij iedere ruïne, geneeskrachtig kruid of bepaald uitzicht uitleg. Hoe ingenieus en toch weer logisch en eenvoudig alles ineenzat en hoe de samenleving in die tijd draaide...
Onze ´gids´ had zijn fooi en ´galletta´(een koekske) meer dan verdiend, al had hij liever een balpen gekregen...

Typische kletse of kale Peruaanse honden (met punkerkuif).

Zicht op Ollantaytambo.

Den grote Inca en zijn madam.

Typisch voor de regio, naast een kruisbeeld ook 2 koebeesten op uw dak, goed voor de vruchtbaarheid, tschijnt...

Las Salinera de Marras, zoutpannen leveren een surrealistisch landschap op, op amper een uur klimmen.

Eerst een stuttje eten  in Pisac (Patrijs in het Quechua) vooraleer de klim naar de ruines aan te vatten.

Onze gids Eriberto.

La reina op haar troon.

Pisac.

Annebel in de tranchees.