Santa Cruz trek in de Cordillera Blanca (25-28 nov)

In Huanchaco namen we een paar dagen vakantie, dus werd het weer tijd om aan het 'werk' te gaan. We besloten om er dan ook onmiddellijk goed in te vliegen en trokken richting de Cordillera Blanca. Na een dag heen en weer geloop en met verschillende agentschappen een praatje te doen, besloten we toch om de Santa Cruz trekking op ons eentje te doen en niet mee te gaan met een reisbureau, alhoewel dit ons afgeraden werd. En we hebben er geen spijt van gehad dat we onze Poperingse keikop gebruikten!

We konden in Huaraz een tent, kookgerei, regenbroek en een dikke slaapzak huren en kregen van de eigenaar nog een getekend plannetje met de route op. Veel stelde het niet voor maar dat maakte het alleen maar spannender.
´s Morgens vroeg uit de veren om vanuit Yungay een collectivo te nemen naar de start van de toer: de rit opzich was al een avontuur. In een gammel busje over een bergpas van 4700m, het is eens iets anders dan de kemmelberg.
Met mooi weer en vol goeie moed konden we er aan beginnen. Maar mooie liedjes duren niet lang en de zon trok zich al vlug terug achter dikke zwarte wolken. Met als gevolg dat we ons tentje moesten opzetten in de regen, toch lieten we het niet aan ons hart komen en genoten met volle teugen van onze zelf gekookte maaltijd en de lekker warme coca thee.

De volgende morgen liet de zon het weer afweten waardoor we onze tocht moesten starten in een dikke mist. Een apart gevoel om tussen de mistige bergen te wandelen en alleen koeien en ezels tegen te komen op onze weg.

Niet iedereen overleefde de trek...

De col die we moesten beklimmen was er eentje buiten categorie waar zelfs wijlen Marco Pantani zijn tanden zou op stuk gebeten hebben, gelukkig zat er een Vandenbroucke in het peleton :-)
Na een lange en lastige klim (boven de 3500m lijkt 10kg op je rug soms het dubbel te wegen om nog niet te spreken van de hartkloppingen en kortademigheid) zorgde het uitzicht op de Punta Union (4700m) ervoor dat we alle ongemakken onmiddellijk vergaten.  Aan de ene kant van de berg mist en aan de andere kant prachtig weer en de zon die weerkaatst in een helder blauw meer en de gletsjers. Je zou er nog emotioneel van worden op zo´n moment...

Bijna aangekomen op onze kampplaats merkten we hoe het weer in de bergen niet te voorspellen valt en kregen we plots met hagel af te rekenen. Gelukkig duurde dit niet zo lang en konden we ´s avonds met smaak genietenvan onze lekkere puree met tonijn. Voor de afwas moesten we zelfs niet zorgen...

 

Dat slapen op 3700m in een tentje tijdens het regenseizoen wel eens koud kan zijn bleek dan ook de volgende nacht (-5 graden). Nadat Annebel al haar kleren aanhad in haar slaapzak en nog lag te trillen van de kou, lag Bart zalig te soezen. Elk zijn manier om met min vijf graden in een tent om te gaan zeker of is Bart dan toch echt een ´beer´?
Maar ook nu weer deed het uitzicht wonderen de volgende ochtend.

Zicht 's morgensvroeg uit ons tentje.

 Dag drie was er eentje vol zon, prachtige fauna en flora. En weer geen mens te bespeuren...

Het zeldzame azulejo andean ofte het Andes blauwtje.

Eenmaal aangekomen op onze slaapplaats was onze voornaamste bezigheid steeds het produceren van aqua potable. Men trekke hiervoor naar een bergrivier, vult uw flessen, filtert het water met een zakdoek voor de grootste brokken, men late dit alles goed doorkoken en tot slot voege men nog voor alle zekerheid een micropuurtablet toe en klaar is kees!

Zoek Annebel.

Vier dagen bijna geen mensen te zien en gewoon met ons twee te midden van de mooiste bergketen van de wereld. Het was genieten!